تماشای نقاشی هایی از طبیعت همراه با صدای پرندگان
چهچهه پرنده‌ها فضای گالری را پر کرده است. این چهچهه در ترکیب با همهمه بازدیدکنندگان، فضای متفاوتی را به وجود آورده است. صدای پرندگان را خودِ هنرمند در خلال ساعت‌ها حضور در طبیعت ضبط و حالا در روز افتتاحیه نمایشگاهش آن را در فضای گالری پخش کرده است.
غروب جمعه (۱۲ آبان ۱۴۰۲) است و آناهیتا ابوترابی جدیدترین آثارش را با عنوان «من آنم که نشانی ندارد» روی دیوارهای نگارخانه سهراب برده است. در مراسم گشایش نمایشگاه، می‌توان افرادی همچون علی خسروی، مرتضی اسدی، بهمن نیکو، جمشید بایرامی، کوروش قاضی مراد، رضا حسینی، فیروزه بختیاری، علیرضا آدمبکان، مهین منفرد، سعید امکانی، لیلا منتظری، محمدرضا هاشمی نژاد، عیسی جباری، علی گلباز، هادی هادی نژاد، حمید فتوحی، حسین نخعی و …. را دید؛ نمایشگاهی شامل ۲۴ اثرِ ترکیب مواد در ابعاد بزرگ و کوچک که همگی آنها منظره‌های طبیعی را بازنمایی می‌کنند.
به گزارش ایسنا، بهمن نیکو، هنرمند نقاش و معماری است که بیش از ۴۰ سال است نقاشی می‌کند. نیکو، با بیان این که در کار هنری تنوع، ابتکارِ عمل و خلاقیت در درجه نخست اهمیت قرار دارد، معتقد است تکنیک را عده بسیاری می‌توانند فرا بگیرند؛ اما مهم بینش خلاقانه در کار نقاشی است.
نویسنده کتاب «سیمای آبرنگ ایران» با اشاره به آثار نمایشگاه «من آنم که نشانی ندارد»، درباره محوریت طبیعت در این آثار می‌افزاید: «نگاه به طبیعت دستاویز همه نقاشان هست؛ چه حرفه‌ای چه آماتور، منتها نگاه ویژه داشتن و برداشت مناسب از طبیعت همیشه دغدغه‌ای بوده که خیلی‌ها دنبالش بوده‌اند. حال چه در فضا و در دل طبیعت قرار بگیرند چه بخواهند طبیعت را از روی تصویر نقاشی کنند.»
این نقاش در توصیف نحوه مواجهه ابوترابی با طبیعت بیان می‌کند: «آناهیتا ابوترابی در دل طبیعت نقاشی می‌کند و از همه فضاها حتی فضاهای صعب العبور عبور می‌کند و به خاطر حسّی که فضا و طبیعت به او می‌دهد، دوست دارد در همان طبیعت کار کند. با توجه به همگی عناصر اعم از نور و سایه‌ها و کنتراستی که وجود دارد موفق شده است با برداشت و سلیقه خودش آن مناظر را به تصویر بکشد.»
نیکو درباره تفاوت آثار این نمایشگاه و نمایشگاه قبلی این هنرمند می‌گوید: «کارهای نمایشگاه قبلی ایشان مبتنی بر فیگور بود؛ ولی این جا تغییری به سمت منظره اتفاق افتاده است. فیگور و نگاه به طبیعت، دو مقوله مجزا هستند؛ ولی مهم، آن برداشتی است که هنرمند از موضوع کرده و همچنین استفاده از رنگ‌های خاصی که حتی شاید اغراق آمیز باشد یا بعضی‌ها خیلی ردیف و بجا استفاده بشود. آن تکنیکی که برایشان انتخاب کرده‌اند هم مهم است که خیلی سریع و راحت می‌تواند آن بافت را در کارشان به وجود بیاورد. طبیعتاً در نمایشگاه آتی‌شان اگر طبیعت بیجان هم کار کنند شاهد همین روحیه و همین حس و رنگ بندی خواهیم بود.»
اما شاهین ترکمن، نمایشگاه گردان، منتقد هنری و نگارخانه دار، عقیده دارد آناهیتا ابوترابی در مجموعه جدیدش «چالش سختی» را در پیش گرفته است.
ترکمن ضمن مقایسه این نمایشگاه با نمایشگاه قبلی این هنرمند، اضافه می‌کند: «ایشان سال گذشته نمایشگاه نسبتاً موفقی در گالری سهراب برپا کرد و در آن نمایشگاه در مقام نقاشی ظاهر شد که همیشه وابسته به فیگور است و به‌عنوان یک زن موقعیت آدم‌های اطرافش را ترسیم می‌کند. از او خواستم در مجموعه جدیدش، از این موقعیت و فیگور صرف نظر کند و نشان دهد اگر بخواهد نقاشی‌ای بکشد که در آن فیگور و موقعیت آدم‌ها نباشد، چه می‌کشد؟! در حقیقت در نمایشگاه جدیدش وارد چالشی شد و به طبیعت پرداخت. ماحصل کار، آثاری است که در آنها، نه فیگور هست و نه اکسپرسیون. به گمانم این چالش سختی است و باید رها شود از وابستگی‌اش به داشتن فیگور. نه برای این‌که ازاین به بعد قرار باشد مدام منظره بکشد؛ بلکه برای‌اینکه رها شود و وابسته به قبل نباشد.»
این نمایشگاه گردان با برشمردن یک قاعده در کار هر نقاشِ موفق، می‌گوید: «نقاش از مرحله‌ای که می‌خواهد رها شود، باید چند اتفاق برایش بیفتد. راهش را پیدا کند و قلمش هویت داشته باشد. فلسفه‌ی زیستی‌اش نیز می‌بایست مشخص باشد. نقاش باید با نقاشی‌اش رشد و مسیر دیدنش به پدیده تغییر کند.»
